Ό,τι και να λένε ένα είναι σίγουρο, όλοι ζηλεύουμε λίγο πολύ, ακόμα και ο πιο εγωιστής άνθρωπος που δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, ακόμα και αυτός. Αν λάβουμε υπόψιν μας ότι η ζήλια σχετίζεται με την αγάπη και τον έρωτα που υπάρχουν στην ζωή του ανθρώπου ανέκαθεν φανταστείτε για πόσα χρόνια πίσω μιλάμε, από τότε που εμφανίστηκαν οι άνθρωποι στην Γη. Η ζήλια είναι ένα συναίσθημα που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, μέχρι να σταματήσουμε να νιώθουμε την αγάπη. Γιατί όμως ζηλεύουμε;
Τί είναι αυτό που μας οδηγεί στο συναίσθημα της ζήλειας; Ο φόβος μην χάσουμε αυτόν που αγαπάμε; Μήπως όταν αγαπάμε νιώθουμε ότι ο άλλος μας ανήκει και έτσι νομίζουμε ότι μπορούμε να του λέμε τι να κάνει πως και πότε; Και γαιτί ζηλεύουμε αυτόν που αγαπάμε;Υποτίθεται ότι επειδή τον αγαπάμε πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη η οποία δεν νομίζω να φαίνεται με την ένδειξη ζήλειας. Την στιγμή που αγαπάμε τον άνθρωπο που είμαστε μαζί του άρα τον εμπιστευόμαστε δεν θα έπρεπε να τον ζηλεύουμε. Και άμα ζηλεύουμε πάει να πει ότι δεν εμπιστευόμαστε αυτόν που αγαπάμε; Μήπως αν τον ζηλεύουμε τόσο πολύ σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι για μας γιατί πολύ απλά πως γίνετε να αγαπάμε κάποιον που δεν εμπιστευόμαστε;
Η ζήλεια σε ποσότητες που ξεπερνάνε τα όρια είναι αρρώστια.Κάνουμε τον άλλο να νιώθει ότι ό,τι κάνει είναι λάθος, ότι πρέπει να δίνει αναφορά για οτιδήποτε κάνει, τον κάνουμε να νιώθει φυλακισμένος.Γιατί πρέπει να κάνουμε κάποιον που αγαπάμε να νιώθει έτσι;Αφού ξέρουμε ότι το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να πνίξουμε τον άλλο και να φύγει όσο και αν τον αγαπάμε και μας αγαπάει πονόντας και οι δύο.
Όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι άμα δεν ζηλεύεις δεν αγαπάς αλλά να προσέχετε πως ζηλεύετε για να μην χάσετε αυτόν που αγαπάτε και μετά το μετανιώνετε για μια ζωή, γιατί η πραγματική αγάπη ίσως εμφανίζετε μια φορά στην ζωή μας και πρέπει να την ζούμε όσο κρατήσει.
x x x
Δέσποινα